پناهگاه من

انقدری وضع کرونا خرابه که ادم نمیدونه چی بگه

امروز با م حرف زدم تا کمی‌ارومش کنم ، از فشاری که بخاطر درس روش هست میگف ، از این میگف ک دبیرستان تیزهوشان و نمونه دولتی قبول نشده بود و توی عالم خودش فک میکرد دیگه موفق نیس ، فک میکرد خنگه ،

یبار داشتم توییتای چنتا رو میخوندم

روزبروز بیشتر بهم ثابت میشه که واقعا دوست واقعی نیستن

امروز برای حال خوبم کار خاصی نکردم ، ولی تصمیم گرفته بودم خوشحال باشم ، مثل بچگیام گدشت امروز ،

داشتم وبلاگی رو میخوندم که درباره تله پاتی صحبت کرده بود ، یعنی واقعا همیشه همینجوره ؟ اینکه من ب کسی فکر کنم اونم به من فکر میکنه ؟

انقدری بابام بهم اعتماد بنفس میده و هربار بهم یاداوری میکنه که من خودمو همینجور بپذیرم و دوست داشته باشم ،که واقعا خجالت میکشم از خودم

چند ثانیه دیگه میشه فردا

حالم از خودم این چند روز داره بهم میخوره دیگه